De bouw van de Zandkreekdam begon kort nadat de kering in de Hollandse IJssel was afgerond. De Zandkreekdam was een van de twee dammen die Walcheren, Noord-Beveland en Zuid-Beveland volgens het ‘Drie Eilandenplan’ zou gaan verbinden.

Het sluiten van de Zandkreekdam moest bij lage waterstanden gebeuren, en bij voorkeur tijdens de periode van ‘doodtij’, het tweemaal per maand optredend getij waarbij het verschil tussen hoogwater en het daaropvolgende laagwater het kleinst is. De caissons werden afgezonken met behulp van een kraan, die ervoor zorgde dat de caissons niet scheef kwamen te staan. Nadat een caisson was geplaatst, werd er nog een opzetstuk geplaatst. Dat gebeurde voordat het hoogwater werd, omdat het caisson zonder opzetstuk NAP + 1 meter was en het hoogwater NAP + 1,5 meter. Als het opzetstuk niet op tijd geplaatst zou worden, zou het caisson tijdens het hoogwater overstromen.

Op de dag dat de caissons waren geplaatst, werd ook het zand en de stenen aan beide zijden van de dam aangebracht, wat voorkwam dat de caissons door de getijdewerking zouden gaan schuiven. Het water kon niet meer over de caissons heen, maar er wel onderdoor. Daarna werden de voegen tussen de geplaatste caissons opgevuld.