havenstad vlissingen
De eerste vermelding van Vlissingen, toen niet meer dan een klein gehucht, stamt uit 620. De naam Vlissingen komt waarschijnlijk van een fles, die in allerlei theorieën over de naam een rol speelt en nog steeds in het wapen van de stad te zien is. De stad kreeg in 1315 stadsrechten. Het stadsbeeld van Vlissingen werd eeuwenlang door de scheepsbouw bepaald. In Vlissingen was een van de werven van de Admiraliteit van Zeeland gevestigd en in 1814 vestigde de Koninklijke Marine hier het Marine Etablissement Vlissingen, een scheepswerf voor de nieuwbouw, reparatie en uitrusting van marineschepen. In 1868 werd de scheepswerf gesloten en in 1875 werd het werfterrein in gebruik genomen door de Koninklijke Maatschappij De Schelde. In 1872 werd onder aan de duinen een bescheiden badpaviljoen neergezet, het ‘Badhuis Vlissingen’. Door de Vlissingse ondernemers en bestuurders werd hard gewerkt om de stad geschikt te maken voor het opkomende toerisme. Gunstig daarbij was de start van de stoombootdienst naar Engeland, de aanleg van een tramverbinding met Middelburg en de komst van de spoorlijn. Met de nieuwe spoorlijn vanaf West-Brabant kwamen er voor het eerst ook dagjesmensen naar Vlissingen.
De Stoomvaart Maatschappij Zeeland zorgde voor enkele Engelse verblijfstoeristen, maar echt goed kwam het toerisme niet van de grond. Dat gebeurde pas toen in 1886 het Grand Hotel des Bains bovenop de duinen werd gebouwd. In de zalen van dit hotel vonden concerten en andere activiteiten plaats. In de beginperiode was het hotel ‘s winters gesloten en de exploitatie was daardoor op den duur niet rond te krijgen. Dat veranderde in 1923 toen het hotel bij een openbare veiling in handen kwam van de Stoomvaart Maatschappij Zeeland. Na een grondige renovatie werd de naam gewijzigd in Grand Hotel Britannia.
In 1892 werd de Vereniging tot bevordering van het Vreemdelingenverkeer in Vlissingen opgericht. Deze vereniging maakte en verspreidde brochures, plaatste advertenties in landelijke kranten en tijdschriften en adviseerde de gemeente over de inrichting van het strand en de boulevard. De ontwikkeling van de badplaats kreeg ook na 1900 volop aandacht van het gemeentebestuur. Vanaf 1906 was er een muziektent en in 1907 werd de Leeuwentrap gebouwd om de toegang tot het strand nog makkelijker te maken. Er kwamen kiosken, wandelpaden, zitbanken en elektrische booglampen. De stadswal werd als boulevard tot voorbij het hotel doorgetrokken en werd zo een bijna twee kilometer lange wandelpromenade. Vanaf die tijd kwam het toerisme goed op gang. Op het strand kon men badkoetsjes huren die door een paard naar de waterkant werden gereden. Er stonden rieten badstoelen op het strand en de muziektent zorgde voor het nodige amusement. De Stoomvaart Maatschappij Zeeland bracht regelmatig Engelse toeristen die in het hotel van een strandvakantie konden genieten.
In de jaren 30 werden, om de economie van de stad stimuleren, op basis van de drie pijlers toerisme, haven en industrie, de havens van de stad vergroot en werd Vlissingen als badplaats gepromoot. Er werd een Badstrand en een wandelpier aangelegd. Op de kop van deze pier kwam een paviljoen met een dansvloer en een toneel. In 1943 werd de pier door de Duitse bezetters afgebroken om een landing van de geallieerden te voorkomen. Het Grand Hotel Britannia werd omgebouwd tot hoofdkwartier van de Duitsers, met aan beide zijden zware bunkers. Bij de bevrijding van Vlissingen werd het gebouw verwoest door de geallieerde troepen. Na de oorlog volgde een wederopbouw die de basis vormde voor de badplaats van vandaag. Het toerisme nam toe en in de jaren 90 werden het centrum en de boulevards van Vlissingen geheel vernieuwd. Er kwamen toeristische attracties, vele nieuwe woningen, een overdekt winkelcentrum en overkapte winkelstraten. Vlissingen is sindsdien een moderne stad waar het tegenwoordig goed wonen, werken en recreëren is.
