De Thames barrier is een waterkering in de rivier de Thames in Woolwich, een wijk in het oosten van Londen. De bouw van de kering duurde van 1974 tot 1984. De werking van de Thames barrier is vergelijkbaar met die van de Oosterscheldekering in Nederland. Om de stad te beschermen tegen hoog tij vanuit de Noordzee is de kering stroomafwaarts van Londen gebouwd. Direct na het hoge tij kan de kering weer geopend worden zodat zich niet te veel water aan de landzijde van de kering ophoopt. De Thames barrier is gebouwd op een plek waar de rivier 525 meter breed is en verdeelt de rivier in vier overspanningen van 61 meter, twee van 31 meter en vier niet bevaarbare aan de oevers. De pijlers worden met elkaar verbonden door deuren met een ronde doorsnee die normaliter op de bodem van de rivier liggen. Ze worden hydraulisch aangedreven vanuit de pijlers die in de rivier zijn geplaatst en kunnen verder omhoog worden gedraaid om de hoeveelheid water die langs stroomt te controleren. De deuren kunnen 180 graden omhoog draaien en helemaal uit het water komen om onderhoudswerkzaamheden te vergemakkelijken. De stalen deuren, op sommige plekken 40 mm dik, zijn hol en vullen zich met water zodra ze zich in de rivier bevinden en lopen leeg zodra ze boven het wateroppervlak uitkomen. De vier centrale deuren zijn 61 meter lang, 10,5 meter hoog en wegen 3.500 ton. De buitenste twee deuren zijn 31,5 meter lang. Er zijn ook nog twee kleinere, niet bevaarbare, deuren aan weerszijden van de zes grote deuren. Normaal gesproken staan alle deuren open om de scheepvaart door te laten, maar indien nodig kunnen alle deuren gesloten worden om al het water dat stroomopwaarts uit de Noordzee komt, tegen te houden. Voor 1990 sloot de kering gemiddeld één tot twee keer per jaar. Sinds 1990 is dit opgelopen tot vier keer per jaar. In 2003 werd de barrière tijdens veertien opeenvolgende getijden gesloten.