Stormvloed van het jaar 1014
De watersnood van het jaar 1014 heeft een plaats in de overzichten van de grootste overstromingen in Nederland, naast onder andere de Sint Luciavloed, de Sint Elizabethsvloed, de Allerheiligenvloed, de watersnoodramp van 1953 en de bijna-ramp van 1995. Aangenomen wordt dat de oorzaak van deze watersnood een meteoor was die midden in de Atlantische Oceaan neerstortte en grote vloedgolven (tsunami’s) veroorzaakte met als gevolg dat duizenden mensen verdronken. De overstroming van 1014 is volgens geologen de eerste geweest die de kustlijn van Nederland ‘gebroken’ heeft. Meer dan 1.000 jaar geleden zag de Nederlandse kaart, vooral in Zeeland en bij het Waddengebied, er anders uit dan de kaart met de rafelige randjes zoals wij die nu kennen. De veengronden waren drassig en moerassig, maar wel gewoon land.
Engeland en Ierland werden ook zwaar getroffen door deze watersnood. William of Malmesbury, een twaalfde-eeuws Engels historicus en kroniekschrijver, schreef: “A tidal wave, of the sort which the Greeks call euripus, grew to an astonishing size such as the memory of man cannot parallel, so as to submerge villages many miles inland and overwhelm and drown their inhabitants.” De schade aan de Noord-Amerikaanse kust was veel groter dan die in Nederland en Groot-Brittannië. Een tsunami ontstaat op de plek waar het water ondieper wordt. Aangezien de Noordzee veel ondieper is dan de Atlantische Oceaan, breken veel golven al ver voor de kust. Als gevolg van de watersnood van 1014 verziltte veel landbouwgrond en was deze jarenlang onbruikbaar. Hele dorpen verdwenen. Hoe afschuwelijk de watersnood van 1014 moet zijn geweest, valt op te maken uit een paar regels in de kronieken van kloosters in Europa, en kleine stukjes geologisch bewijs verspreid over de hele wereld. Ook speelt de watersnood een hoofdrol in verhalen en liederen die van generatie op generatie door zijn gegeven.