De inundatie van Walcheren 1944
Door de gevechten bij de bevrijding van Nederland in 1944 werd vooral het Zeeuwse eiland Walcheren zwaar getroffen. De geallieerden maakten zich zorgen over de sterke Duitse verdediging van het eiland en zette daarom het hele gebied onder water door de zeedijken te bombarderen.
Op 2 oktober 1944 werden vanuit een vliegtuig duizenden pamfletten over Walcheren uitgestrooid, waarin de bevolking werd geadviseerd zo snel mogelijk te vertrekken, zonder verdere verklaring. Dat werd door de Duitsers natuurlijk niet toegestaan. De volgende dag bombardeerde de geallieerde luchtmacht de zeedijk bij Westkapelle. Dit bombardement kostte 152 burgers het leven en verwoestte het volledige dorp. Ook de zeedijken bij Veere, Vlissingen en Fort Rammekens werden gebombardeerd en het zeewater stroomde het land in. Meer dan 80% van Walcheren lag onder zeeniveau en overstroomde binnen enkele uren. Duizenden bewoners moesten hun bezittingen achterlaten en vluchtten naar de paar droog gebleven stukken land.
Het onder water zetten van Walcheren is altijd een controversiële beslissing geweest. Het plan om de Duitse communicatielijnen en troepenbewegingen te stoppen viel in de praktijk nogal tegen. De Duitsers hadden inmiddels geen reservetroepen meer, zodat er niets te verplaatsen viel. De geallieerden waren uitgegaan van het slechtste scenario dat de Duitsers Walcheren met hand en tand zouden verdedigen om te voorkomen dat de haven van Antwerpen via de Westerschelde door de geallieerden gebruikt zou kunnen worden. De schade voor het eiland was enorm. Het herstel van de dijken duurde tot begin 1946. Daarna kon de wederopbouw beginnen.
