Het eerste bouwwerk van de Deltawerken, de Algerakering (ook wel de stormvloedkering Hollandse IJssel genoemd) is een stormvloedkering in de Hollandse IJssel. De stormvloedkering ligt vlakbij Rotterdam, Capelle aan den IJssel en Krimpen aan den IJssel, en beschermt een groot achterliggend gebied. Twee schuiven van ruim tachtig meter breed en 11,5 meter hoog zijn ieder tussen twee torens met een hoogte van 45 meter aan staalkabels opgehangen. Over de kering loopt de N210, de verbinding tussen de Krimpenerwaard en het vasteland van Zuid-Holland. Normaal gesproken varen de schepen onder de schuiven door, alleen in noodgevallen worden ze neergelaten en wordt de rivier volledig afgesloten. Schepen kunnen dan nog passeren via de naastgelegen Algerasluis. Omdat de Hollandse IJssel een belangrijke scheepvaartroute is, kon deze niet worden afgesloten met een dam. Door een afsluiting zou de drinkwatervoorziening in een groot deel van Zuid-Holland wel zekerder worden, door minder instroom van zout water in de polders. Er werd gekozen voor een stormvloedkering met twee beweegbare schuiven die tussen betonnen torens hangen. De Nederlandse regering besloot al direct na de Watersnoodramp van 1953 op advies van de Deltacommissie een stormvloedkering in de Hollandse IJssel te bouwen. Een dijkdoorbraak van de Schielandse Hoge Zeedijk was in de rampnacht ternauwernood voorkomen. Op 1 februari 1953 sloeg het hoge water een gat in de Groenendijk bij Hitland. Zandzakken hielpen niet meer en heel Zuid-Holland tot aan Leiden dreigde te overstromen. Een vlakbij gelegen schip werd door de burgemeester van Nieuwerkerk gevorderd en de eigenaar voer zijn schip als een sluisdeur in het gat in de dijk. Met zandzakken en dekkleden werd verder instromend water tegengehouden. Enkele weken later werd het schip door een drijvende bok weer uit de dijk gelicht. Alleen een standbeeld herinnert nog aan het feit dat ook Zuid-Holland op de grens van een catastrofe heeft gestaan.